80th

Vesemirus

Jako postacie znacie już większość tej historii, więc wklejam ją tutaj;-) (kilka kwestii poprawiono aby była spójność z fabułą naszych przygód)

>>Jak zwykle nie mam szczęścia – Gildia Złodziei wrobiła mnie w jeszcze większe gówno niż zazwyczaj. Ledwo uszedłem z życiem, a miała być to taka prosta robota…. „Nie będzie go w Amn, nikt nie pilnuje jego wieży, to bułka z masłem” tak, z masłem, żwirem i tłuczonym szkłem. Nie dość, że staruszek okazał się pieprzonym demonologiem, to w jego posiadłości roiło się od nieumarłych… jak ja nie cierpię nieumarłych… Dobra w kanałach będę miał spokój, zobaczymy co takiego chcieli, żebym wykradł. Potrójny szyfr tej walonej skrzyneczki byłby wyzwaniem dla kogoś innego niż ja, ale dla mnie to tylko mały ruch drutem i już jest otworz…. <<

BOOOOOM

Nawet wyczulone zmysły Gerharta nie ostrzegły go przed eksplozją, powoli otworzył oczy. Krew kapała mu po twarzy, kawałki metalu i drewna boleśnie go poraniły. Wstał i chwiejąc się podszedł do pozostałości skrzynki – na kupce drzazg leżały dwa miecze i kawałek postrzępionego pergaminu – kiedy wyciągnął rękę odezwał się w jego głowie cichy głos „Nie dotykaj, nie dotykaj, nie….”. Niestety było już za późno Gerhart chwycił za miecze, poczuł w uszach znajomy szum – właśnie znalazł się w obecności magii i to potężnej magii. Jego oczy zajaśniały niebieskawym blaskiem poczuł jak wzbiera w nim gniew. Słuszny gniew który domagał się krwi. „Pieśń i Cisza” zagrzmiało w jego głowie. Nie był to melodyjny głosik który towarzyszył mu od 13 lat, od czasu śmierci jego rodziców, był to grzmot przetaczający się nad górami, był to chaos który wyciągał po niego rękę. Gerhart wiedział co ma robić, schował lśniący czerwienią pergamin i ruszył w kierunku siedziby Gildii Złodziei. „Teraz Twoja kolej” syczał głos w jego głowie.

Po cichu, niezauważony przez nikogo wleciał do komnaty Urlyka, szefa Gildii, przewodniczącego Rady Dziewięciu. Przywódca złodziei Amn, nie miał szans. Próbował chlasnąć Gerharta sztyletem który trzymał pod poduszką. Ostrze zawyło przecinając powietrze, Urlyk zawył kiedy jego ciągle trzymająca sztylet ręka potoczyła się po podłodze. Gerhart napędzany wewnętrznym gniewem jakiego do tej pory nie zaznał wbił miecz w gardło swojego mocodawcy. Kiedy klinga „Ciszy” zatopiła się w ciele złodzieja gniew gwałtownie ustąpił. Gerhartowi zakręciło się w głowie, osunął się na łóżko. Drzwi od komnaty otworzyły się z hukiem. „Ty skurwysynu!” krzyknął jeden ze strażników tnąc Gerharta. Gerharta jednak już tam nie było. Zabrzęczały klingi. Parada, piruet, cięcie. Kolejna parada, unik. Pieśń z pięknym dźwiękiem ostatniego tchu przecięła tętnice szyjną pierwszego strażnika. Drugi został ugodzony w pierś Ciszą. Gerhart nie czekał aż zjawi się więcej łotrów – wyskoczył przez okno rozbijając szybę i poszybował w mrok nocy zostawiając za sobą trzy ciała. Jeden z osiłków po cichu trzymając się za szyję syczał coraz słabiej „mamusiu, mamusiu” drugi bulgocąc i plując krwią charczał „Gerhart, to był Gerhart” – nie wiadomo jednak czy jego wyznanie zostało przez kogokolwiek usłyszane…