80th

kudlatyzbik

Imię : Narbeleth Borgil (zachodzące słonce, Czerwona gwiazda)

Rasa: ELF
Profesja:TROPICIEL

Miejsce pochodzenia: Lasy na północ od Szańca
Religia: Religia? Hmm nie będzie bił pokłonów przed posążkami, ale zawsze z szacunkiem będzie odnosił się do duchów i wszelkich istot tych materialnych jak i nie materialnych.

Charakter/światopogląd: neutralny wobec prawa i raczej dobry moralnie

Historia:

Urodził się w dość spartańskich nawet jak na leśne elfy warunkach. Dorastał w biednej rodzinie wraz z 3 rodzeństwa: starszym bratem i również starszą siostrą.
Ojciec był łowcą klanu i często wyruszał wraz z bratem na polowania na długie czasem miesiące znikając z domu. Wiązało się to również z faktem, że zaraz po polowaniu ruszali ze świeżym towarem do miast i wiosek aby wymienić je na potrzebne artykuły.
W domu nigdy nie przelewało się od nadmiaru jedzenia i młody Narbi jak nazywała go matka często samodzielnie ruszał w las by coś zdobyć do jedzenia.
Wśród rówieśników nie był za bardzo lubiany ze względu na swą jak to mówili szczególną nieurodziwość. Nie stanowił wcielenia pięknego elfa emanującego blaskiem swego lica i powabnym spojrzeniem. Był rudowłosym młokosem z potarganą czupryną niezbyt silnym dość zręcznym,
ale i nie grzeszącym zbytnią mądrością i inteligencją. Nie lubił za dużo mówić ale za to był bardzo uparty w dążeniu do celu. Jednak te wszystkie cechy sprawiły że nie miał przyjaciół wśród rówieśników.
Często popadał w konflikty gdyż nerwowo reagował na kąśliwe uwagi dotyczące jego wyglądu czy umiejętności. Raczej stronił od kolegów i często uciekał na samotne wędrówki po lesie.
Nie raz popadał przez to w tarapaty. Chociażby po tym jak zapragnął wymalować twarz miksturą przygotowaną z nieznanych mu roślin co skończyło się ogromnym bólem i ciężkimi poparzeniami twarzy co dodatkowo nie nadało mu uroku.
Tak mijały mu dni na ciągłym udowadnianiu innym że jest prawdziwym elfim synem.
Pewnego dnia kiedy był już w wieku niemal dojrzałym. Wracał z jednej ze swoich samotnych wędrówek. Dostrzegł ciągnące lasami oddziały orcze zmierzały one z kierunku jego klanowej osady. Krew w żyłach mu zmroziło kiedy zrozumiał co to może oznaczać.
Pędem puścił się przez zarośla i wpadł jak opętany w starodrzewia zamieszkiwane przez jego najbliższych.
Przerażony ujrzał pobojowisko usłane trupami elfów i orków oraz splądrowane domostwa i podpalone drzewa.
Pod jednym z nich spostrzegł zmasakrowane zwłoki swej siostry i ciężko pobita i poranioną matkę.
Nogi się pod nim ugięły na ten widok. Sparaliżowany i otępiały został wyrwany z tego stanu przez wrzask i lament ojca wbiegającego do wioski.
Jego brat ciężko ranny leżał na koniu a życiodajne soki wypływały z jego ran.
Elfie niedobitki rozproszone po lesie zaczęły wracać na miejsce krwawej jatki.
Jako młodzian nie mógł pozbyć się wyrzutów sumienia że nie było go na miejscu kiedy jego najbliżsi go potrzebowali.
Matka i brat niedługo potem zmarli od odniesionych ran a ojciec popadł w jakieś żałosne otępienie i nie był zdolny do niczego.
Aby ratować się przed głodem i zmyć z siebie dręczące wyzuty sumienia ruszył w drogę aby udowodnić światu a przede wszystkim sobie że jest jeszcze nadzieja dla niego na tym łez padole.

powiązanie z Szańcem:
Trafił do Szańca gdzie znalazł dobrych ludzi i krasnoludów którzy nie wyrzucili go i pozwolili zapracować na miskę strawy a i nauczać go zechcieli.
Poznał co to ciężka praca ale i lojalność i oddanie. Poznał co to bezinteresowna przyjaźń i szacunek do każdego.
Tutaj doceniono jego zręczność i umiejętności nabyte kiedy przez lata mieszkał w lesie. Nauczono go czytać i pisać w kilku językach.
Poznał krasnoludzkie przekleństwa ale i ich przyjaźń i twarde głowy. Poznał legendarnego Nandara u którego nawet udało mu się terminować jakiś czas.
Tu odkrył że nie jest taką fajtłapą i coś z niego jeszcze może być.
Narodził się na nowo odmieniony i z chęcią do życia by naprawić świat na lepsze i jeszcze pokazać swoim współplemieńcom że mocno pomylili się lżąc z jego wyglądu czy inteligencji.