80th

White Lion

Wyobraź sobie park przerzedzony starością, jak łysinka pięćdziesięciolatka próbującego ratować się zaczeską. Wyobraź sobie ławki, na których ludzie siedzieli jeszcze w czasach, gdy w radiu można było słuchać informacji o Bierucie, w TV królowały Krecik, Bolek i Lolek, a wieczorem dziewoje wpatrywały się maślanym wzorkiem w telewizor, gdzie swą owłosioną klatę prezentował Borewicz.
Wyobraź sobie szpitalne korytarze z nieśmiertelną lamperią, reprodukacjami reprodukcji kopii reprodukcji jakiegoś kiczu w plastikowych ramach wiszącego na ścianach, pomyśl o skrzypiących gumowych kółkach na których toczyły się wózki z pożywnym i smacznym szpitalnym jedzeniem, wyobraź sobie klaustrofobiczne toalety, w których papier był luksusem, a wyślizgana setkami dup deska klozetowa mogła być narzędziem biologicznej zagłady, przy którym Jeźdźcy Apokalipsy to niegroźne jamniki.

Dostałem swoje łóżko, dostałem swoją szafkę, ściągnęli ze mnie hektolitry krwi, moczu, bez mała jeszcze potu i łez, by badać, analizować i sprawdzać, czy organizm mój godny będzie krojenia, ciachania i zszywania. Zaległem na swoim kawałeczku materaca wbijając wzrok w szpitalny sufit. Potworna cisza gniotła człeka niczym Tupolew rosyjską ziemię. Ktoś na korytarzu zakasłał. Ktoś kichnął.

Za oknem szpitalny park utrzymany w klimacie późnej Violetty Villas z domieszką wczesnego Bayer Full. Na łóżku obok sympatyczny jegomość, któremu wycięli coś, co było mu niepotrzebne. Po prawicy staruszek cieszący się, że już wkrótce zobaczy żonę. Pani Staruszkowa nie żyje od pół roku. Wyniki badań są jednoznaczne - niedługo się zobaczą. Wszystko to skąpane we wpadającym przez okno świetle zachodzącego słońca. Telewizor niby coś mówi, gdzieś radio niby coś pobąkuje, a ja skupiony nad kajetem notuję i skreślam kolejne pomysły i zadania.
Mam dużo zapisanych w notesie rzeczy do zrobienia. Nietaktem byłoby teraz umrzeć.